گرچه آنارشیسم مخالف سر سخت هر گونه حکومتی است، این مخالفت فقط به حکومت محدود نمی‌شود. آنارشیسم با دیگر نهادهایی که بتوانند مانند حکومت بر انسان‌ها سیطره پیدا کنند مخالفت می‌ورزد.(پیشین ، ص 7).

 یکی ازایدئولوژی ها ی رایج درقرن بیستم که بر خلاف آموزه های مارکسیسم و لیبرالیسم که مورد توجه دانشگاهیان ومجامع علمی بوده بیشتر مورد توجه غیره دانشگاهیان و رمان نویسان است  آنارشیسم است . مردم عامه وقتی  واژه ی آنارشیسم  را می شنوند مفهوم هرج و مرج طلبی را به ذهن متبادر می کنند. ولی این آموزه بیشتر با بار منفی همراه بوده و نفی کنند ی اقتدار و تمرکز است که این اقتدار و تمرکز جلوه­ی خود را  در شکل نهاد حکومت عرضه می نماید .

به نظر می رسد بشر با همه ی انتقاداتش به نهاد حکومت ودولت زندگی بدون این نهاد را غیره ممکن می داند به طوری که هابز دولت را شر ضرور می داند و حتی در ادیان  و مذاهب دینی به این امر صحه گذاشته شده و در جمله ای که منتسب به  امیر مومنان علی (ع) است لزوم وجود حکومت مطرح گردید که می فرمایند:الناس لابد من امیر برٌ او فاجرٌ .

می توان گفت اصل مشترک آنارشیست­­ ‌ها و نقطه‌ی پیوند دهنده‌ی تمامی آموزه‌های آنارشیستی در  نفی حکومت است. آنارشیست نمی‌تواند موافق نهاد حکومت به عنوان نهاد طبیعی باشد. نهاد حکومت از دیدگاه آنارشیسم یک نهاد تأسیسی است. به این ترتیب آنارشیسم همچون مارکسیسم نه تنها معتقد است که نهاد حکومت طبیعی نبوده و تأسیسی است بلکه معتقد است باید در انتظا­ر­  زوال و اضمحلال آن  نیز باشیم.

تفاوت مکتب آنارشیسم با مارکسیسم در نحوه‌ی  آغاز و انجام نهاد حکومت بر خاسته از نگرش های آنها نسبت به انسان ، فلسفة تاریخ، نیروهای موجده و نظیر آن است. به طور مثال آنجایی که مارکسیسم حکومت را تاسیسی و نهادی منطبق  با تحولات  در عرصه‌ی نیروها و روابط تولیدی می بیند، به همین اعتبار معتقد است که حکومت پس از پایان سیر تطوری خود به پایان راه خواهد رسید. ولی آنارشیسم به  نفی حکومت در هر زمانی که امکان داشته باشد معتقد است  دیگر تشابه جزئی  آنارشیسم با اندیشه‌ی  لیبرالیسم راست  که خواهان حد اقل حکومت است، این است که این دو آموزه در بنیاد‌های فرد گرایانه مشترکند و در زمینه‌ی حکومت نیز مشترکات نزدیکی دارند، با این تفاوت  که لیبرالیسم راست خواهان حد اقلی از حکومت است ولی  آنارشیسم فردگرایانه همین حداقل را هم نمی‌پذیرد.