اول: اصالت فايده ای هايي كه در معنا دار بودن اندازه گيري شمارشی مطلوبيت، ترديد كردند، حداكثر كننده تابع رفاه اجتماعي شده اند. دوم: ليبرالهایی که طرفدار فرايند خودکار آزادي از طریق كاركرد بازارها هستند.مقصود از اين آزادي همان "آزادي اجتماعي" است. يعني عدم مداخله در عمل فرد، توسط افراد، گروهها يا نهادها است. به هر حال اصالت فايده اي هاي كلاسيك همگي مدافعان مشتاق آزادي اجتماعي بودند. از نظر آنها آزادي اجتماعي براي حداكثر كردن مطلوبيت يا مجموع مطلوبيتها، ضروري است. كتاب "اصالت فایده کلاسیک از هیوم تا میل"، به موضوع مطلوبيت به عنوان مبناي اخلاقيات از نظر هيوم مي پردازد. سپس مطلوبيت از ديدگاه اسميت و ديدگاه ويليام پالي به عنوان يك اصالت فايده اي، و اصالت لذت جان استوارت ميل را توضيح مي دهد. عنوان كتاب هيوم" تحقيقي در مورد اصول اخلاقيات[1] "بود. از نظر اصالت فايده اي هاي كلاسيك، مطلوبيت، مبناي اخلاق و عدالت (به صورت عدالت طبيعي) است. در اين مكتب فكري، عدالت به فضيلتهاي ديگر در زندگي عمومي و خصوصي و سيستمي از قواعد جهت می دهد كه در آن آزادي مي تواند رشد كند  و خوشي مي تواند تحقق يابد. لذا مطلوبيت، عدالت و آزادي بهم پيوند مي خورند. بنتام، مطلوبيت(فايده) را مادر عدالت و برابري مي دانست. [2]

مكتب اصالت فايده كلاسيك هيچ ارزش ذاتي براي ويژگيهاي في نفسه عمل، قايل نيست، چون در غياب موجودات احساس مند شناسنده كه لذت مي برند، هيچ چيز ارزش ذاتی ندارد. مثلاً هيچ خلاقيت هنري وجود ندارد كه زيبايي آن، اثر هنری را مستحق وجود بخاطر خودش سازد. طبق نظر اصالت فايده هاي كلاسيكی، ارزش هنر تجسمي تماماً بستگي به وجود شخصي در جايي و زماني دارد كه تمايل به ديدن آن دارد[3]. اصالت فايده كلاسيك را مي توان در چهار آگزيوم خلاصه کرد: اولين آگزيوم، اقليدسي است و بنتام و ميل آنرا قضيه  بديهي و بنياد كل سيستم خودشان مي دانند.

آگزيوم(1): براي يك موجود احساس مند بهتر است لذت را تجربه كند تا اينكه درد را تجربه كند. بنتام آگزيوم (1) را "اصل مطلوبيت"[4] ناميد. بنتام و استوارت ميل اين آگزيوم را با تمام وجود و به طور سازگار در تمام آثارشان پذيرفته اند. دو آگزيوم بعدي هستي شناسانه[5] است.

آگزيوم (2): خوشي براي يك انسان به طور غير قابل فروكاهشي[6]، چند بعدي است، با يك بعد متمايز براي هر نوع لذت و درد.

عبارت وصفي مهم در اينجا "به طور غير قابل فروكاهشي" است، چون لذت و درد شكل هاي متفاوتي دارد. موضوع اينست كه آيا لذت ژنريكي[7] وجود دارد كه مي تواند وجه مشترك براي تمام انواع آن و با ارزش منفي براي هر جزيي از درد باشد. بنتام و استوارت ميل همواره قابليت مقايسه ميان شكلهاي جداگانه لذت و درد را انكار كردند.

آگزيوم (3): هر گونه انتساب "ارزش ذاتي" به هر شكل از رفتار بشري، يك مصنوع بشري است. چهارمين آگزيوم عملياتي است. آگزيوم (4): همه براي يكي و هيچكس براي بيش از يكي نیست.

مكتب اصالت فايده كلاسيك با سه آگزيوم نخست تعريف مي شود و بنتام و استوارت ميل بدان معتقدند. آگزيوم اول و سوم، اخلاق مبتني بر اصالت فايده را از اخلاق غير اصالت فايده متمايز مي سازد و چهار آگزيوم مذكور، مبناي "اصالت لذت اخلاقي"[8] است.

از نظر بنتام، حداكثر خوشي جمعي، هدف رفتار بشري است. از نظر استوارت ميل افراد با فضيلت، افرادی هستند كه خوشي عمومي را بخشي از خوشي خودشان مي دانند. شخص با فضيلت عموماً خوشحال تر از شخص بي فضيلت است.

بنابراين اخلاق مبتني بر اصالت فايده كلاسيك، دو آگزيوم اصلي دارد: 

1-    براي يك موجود احساس مند (ذي شعور) بهتر است لذت را تجربه كند تا اینکه درد را تجربه کند.

2-    هر انتسابي از" ارزش ذاتي" به هر شكل از رفتار بشري، يك مصنوع بشري است[9].

مكتب اصالت فايده كلاسيك ارزش ذاتي را انكار مي كند و بهينگي جمعي اخلاقي و اقتصادي را منطبق بر هم مي داند. يعني انتخاب هايي كه خوشي افراد عقلايي را به حداكثر مي رساند، انتخابهاي درستي نيز هستند. اما اخلاق غير اصالت فايده اي، ارزش ذاتي پيشيني، برای اعمال قایل است. در واقع بعد از ظهور اصالت فايده کلاسیکی بود كه برخی متفکران، اخلاق را به اصالت فایده ای و غير اصالت فايده اي تقسيم کردند. نظريه انتخاب بهينه در اقتصاد از اصول اصالت فايده كلاسيك پيروي مي كند. نظريه اقتصادي، اساساً اصالت فايده اي است. اقتصاددانان بدنبال شناسايي رفاه از طريق مطلوبيت درك شده توسط افراد هستند.