اصالت فايده سایدویک: اصالت فايده در اثر هنري سايدويك (روشهاي اخلاق ، 1874 ) مورد بحث واقع شده است. بر خلاف بنتام يا استوارت ميل، سايدويك اصالت فايده خود را بر اساس اين نظريه روانشناسانه قرار نمي دهد كه افراد براي دستيابي به خيرخودشان،عمل مي كنند. وي مي گويدكه شرايط مطلوب و لذت بخش كه آگاهانه صورت مي گيرد تنها خوب ذاتي است و اينكه عملي درست است كه خوب بيشتري ازهر عمل ديگر امكان پذير براي آن عامل بدست آورد. سايدويك[1] تمركز اصالت فايده را به نظريه انتخاب اخلاقي محدود كرد[2]. سايد ويك خودش را به عنوان يك اصالت فايده اي لذت گرا اعلان كرده است. او در واقع يك "شهودگراي عقلاني" بود كه دليل مي آورد كه اصالت فايده، شهودهاي عقلاني معين فرض مي كند، مانند اين آگزيوم كه يك فرد اخلاقي بايد بين لذتهاي خود و لذتهاي ديگران بي طرف باشد. وي سنت اصالت فايده لذت گرا را پيچيده تر كرد. سايد ويك تاكيد مي كند كه لذت گرايي بايد به طور محض، كمي باشد، زيرا لذت گرايي كيفي به طور ضمني متكي به برخي ارزش هاي ذاتي علاوه بر لذت است تا ميان كيفيت هاي متفاوت لذت تمايز قائل شود. سايد ويك پذيرفت كه لذت نهايتاً تنها چيزي است كه ارزش ذاتي دارد. او از "روش تجربي" بنتام در پي بردن به مقادير لذت و درد، حمايت كرد. هر چند در به كار بردن آن روش با مشكلاتي مواجه شد. او همچنين استدلال كرد كه اصالت فايده لذت گراي كمي با اغلب شهودهاي اخلاقي رايج سازگار است.