1938

جان ديويي در كتاب «تجربه و آموزش» مفهوم «يادگيري تجربي» را مطرح كرد.

دهه 1940

كنث كريك[1] روان شناس اسكاتلندي واژه «مدل‌هاي ذهني» را ايجاد كرد.

1946

كرت لوين[2] ايده «تنش خلاق» را پيشنهاد كرد كه بين تصورات فردي و درك از واقعيت ايجاد مي‌شود.

دهه 1960

داگلاس مك گريگور[3] كتاب «جنبه انساني موسسه» را منتشر نمود.

1963

سايرت و مارچ در مطالعه برروي جنبه رفتاري تصميم گيري سازماني، براي اولين بار واژه «يادگيري سازماني» را به كار بردند.

دهه1970

كريس آرگريس و دونالد شون[4] كار بر روي علم عملي[5] را شروع كردند؛ مطالعه چگونگي برخورد ارزش‌هاي مورد حمايت با ارزش‌هايي كه پايه و اساس اقدامات واقعي است.

1979

چارلي كيفر، جي فارستر، پيتر سنگه و رابرت فريتز[6] سميناري تحت عنوان «رهبري و تسلط» برگزار كردند.

1982

پيتر سنگه، آريه دوگاس، بيل اوبراين،‌ ري استاتا[7] و تعدادي از رهبران اجرايي گروه مطالعاتي «سازمان يادگيرنده» را در[8] MIT تشكيل دادند.

1989

چارلز هندي[9] كتاب «عصر سنت گريزي» را منتشر كرد.

1989

«مركز يادگيري سازماني» به رياست سنگه در MIT تشكيل شد و ادگار شاين[10]، گريس آرگريس، آريه دوگاس، ري استاتا و بيل اوبراين مشاورين اصلي آن بودند.

1990

كتاب «پنجمين اصل[11]» پيتر سنگه منتشر شد.

1993

مقاله ديويد گروين[12] منتشر شد كه بيان مي‌داشت «تنها آن نوع يادگيري براي مديران مفيد خواهد بود كه قابل اندازه‌گيري باشد.»

1997

كتاب «سازمان زنده[13]» توسط آريه دوگاس منتشر شد.

1997

كتاب «درباره يادگيري سازماني» توسط كريس آرگريس منتشر شد.

1999

كتاب «رقص تغيير[14]» توسط پيتر سنگه و همكارانش منتشر شد.