بنا به نظر بكر (1975) عملكرد تنها تابع مقدار تلاش و فعاليت نيست، بلكه همچنين تابع دانش، مهارت و توانايي‎هايي است كه افراد، هنگامي كه داراي انگيزه باشند، از خود به نمايش مي‎گذارند، بر اين اساس، درآمد بيشتر نصيب كساني مي‎شود كه در وجود خود سرمايه‎گذاري مي‎كنند و ظرفيت توليد و بهره‎وري خود را بالا مي‎برند. از آنجا كه اين امر مستلزم صرف هزينه‎هايي است كه صرف زمان، تحصيل و فرصت ازدست‌رفته مي‎شود، سازمان آمادگي دارد تا ميزان پاداش افراد را به حدي برساند كه بر اين موانع فائق آيند.

اين تئوري، براي تقويت پايگاه سرماية انساني سازمان دو راه را پيشنهاد مي‎نمايد: الف) تدوين يك ساختار پرداخت كه بين پست‎هاي در سطح اوليه با پست‎هاي مبتني بر دانش، مهارت و توانايي، فرق قائل شود. ب) افزايش پرداخت، به كارآمدي سرماية انساني بستگي داشته باشد، تا رقابت و عملكرد سازمان تقويت شود و انعطاف‌پذيري عملياتي نيز افزايش يابد.