نقش اسميت و ريكاردو دراقتصاد کلاسیک

نقطه عطف مطالب ريكاردو از مطالب اسميت اين است كه رانت خودش يك منبع درآمد است: رانت «درآمد كسب نشده[1]» است. يك بازدهي درون حاشيه اي[2] براي تفاوت‌هاي طبيعي محض در كيفيت زمين است كه هيچ نوع ارتباطي با فعاليت مالكان ندارد. از نظر اسميت، تمامي منافع اقتصادي هماهنگ است يا قابليت هماهنگ شدن به‌وسيله قانونگذاران با تدبير را دارند. اما در دنیای ريكاردو تضاد منافع طبقاتي، اجتناب ناپذير است. اين‌عنصر در نظام ريكاردويي به اقتصاد كلاسيك لحن خصمانه‌ داده است. از نظر ريكاردو «تعيين قوانيني كه توزيع (رانت، سود و دستمزدها) را تنظيم مي‌كند، مسأله اصلي در اقتصاد سياسي است.» ريكاردو موضوع توزيع درآمد را وارد اقتصاد كرد.یعنی رانت زمين، سود سرمايه و دستمزد نيروي كار. در واقع كتاب ريكاردو درباره قيمت‌گذاري خدمات عوامل است. مقصود از «انقلاب ريكاردويي» ادبياتي است كه با انتقاد از برخي «نظرات اسميت» آغاز مي‌شود و با تجديد نظر در ميراث اسميت پايان مي‌يابد.شالوده انقلاب ريكاردويي، انكار نظريه هزينه توليد اسميت بود كه طبق آن افزايش دستمزد‌هاي پولي، تمام قيمت‌ها را افزايش خواهد داد و در اين‌صورت نرخ سود دست ‌نخورده باقي مي‌ماند.[3]